عشق است زنده یاد ناصر خان حجازی و استقلال

در این سال ها موضوع رونمایی از لباس برای مسابقات مختلف تبدیل به عادت باشگاه ها شده و به طور مثال پرسپولیسی ها در فصل جاری از 5 لباس مختلف برای سوپر کاپ، لیگ هفدهم، لیگ قهرمانان 2017، لیگ قهرمانان 2018 و دربی استفاده کرده و خواهد کرد. حال امروز باشگاه استقلال نیز از لباس مخصوص دربی رونمایی کرد و نکته جالب، تیره بودن رنگ غالب بر لباس است.

در 3-4 فصل اخیر، پای رنگ های تیره از جمله مشکی و سرمه ای به دربی ها باز شده است. ابتدا باشگاه استقلال پس از درگذشت زنده یاد غلام حسین مظلومی از این نوع لباس استفاده کرد که نتیجه بازی با پیروزی 2-1 پرسپولیس به پایان رسید.

دو فصل پیش نیز سرخ ها پیش از درگذشت مرحوم نوروزی از لباس مشکی مخصوص دربی رونمایی کرده بودند اما تقارن شهرآورد با آن اتفاق تلخ، سبب شد تا سرخپوشان نیز به نوعی مشکی پوش کاپیتانشان باشند. آن مسابقه با تساوی 1-1 به پایان رسید و این در حالی بود که سرخ ها تا آخرین دقایق، مسابقه را واگذار کرده بودند.

حال باید دید آبی ها با این لباس که به نوعی سرمه ای رنگ است در دربی چه خواهند کرد. پیش تر پرسپولیسی ها نیز از لباس های دورنگ با طرح راه راه استفاده کرده بودند اما رنگ غالبِ آن ها قرمز بود.

مهدی رحمتی در نیم فصل دروازه بان نیمکت نشین استقلال بود و شایعات زیادی پیرامون انتقال او به تیم های مدعی لیگ برتر شنیده می شد. دروازه بان و کاپیتان استقلالی ها در شرایطی بدترین روزهای خود را سپری می کرد که رقیب او هفته به هفته به ثبت رکوردی تاریخی نزدیک تر می شد و حتی بسیاری حسینی را شایسته حضور در جام جهانی می دانستند اما با این وجود رحمتی تصمیم گرفت تا نیمکت نشینی استقلال را به شماره یکی دیگر تیم های لیگ برتری ترجیح دهد و در کمتر از دو ماه مزد تصمیم درست خود را گرفت.

کاپیتان استقلال از بازی با پدیده فیکس شد و سه بازی خوب را پشت سر گذاشت تا با استقلال راهی فینال حذفی شد. او سپس برابر الهلال به عنوان دروازه بان اول در ترکیب آبی ها برابر الهلال قرار گرفت تا این بار دستاورد بزرگ آقای کلین شیتی آسیا را از آن خود کند و حالا به دنبال سومین ماجراجویی مهم خود در دربی است که البته حتی در صورت عدم محرومیت حسینی، باز هم رحمتی گزینه اول شفر بود. دروازه بان اول آبی ها در دربی، سابقه تلخ، شیرین و طولانی در بازی بزرگ فوتبال ایران دارد که در ادامه قاب های ماندگار او را بررسی خواهیم کرد:

 

 

1-    شروع بد با دوست قدیمی در دربی

رحمتی و معدنچی به واسطه حضور در فجرسپاسی دوستی دیرینه ای داشتند تا رحمتی اولین گل خود در دربی ها را از یکی از دوستان خود دریافت کند. شیطنت رحمتی در هنگام ارسال ضربه کرنر و خروج او باعث شد تا معدنچی با تیز هوشی دروازه استقلال را باز کند و همین موضوع باعث شد تا یک شروع بد برای رحمتی رقم بخورد.

 

 

2-پنالتی از دست رفته محمد نوری و اولین کلین شیت

 

استقلال در دوران حضور مظلومی دربی های موفقی را سپری می کرد و در فصل دوم حضور مظلومی، رحمتی دروازه بان اول این تیم بود.
محمد نوری در دربی هفتاد و یکم این فرصت را داشت تا جلوی رسیدن شکست های پرسپولیس در دربی به عدد 4 را بگیرد؛ اما ضربه پنالتی او برابر مهدی رحمتی به بیرون رفت تا اولین کلین شیت رحمتی در دومین دربی رقم بخورد.

 

 

3-خاطرات تلخ از زاید و روز بد رحمتی و مدافعان

 

استقلال در 10 دقیقه برد خود را با شکست عوض کرد تا رحمتی تلخ ترین روز خود در دربی را تجربه کند. آبی ها برابر حریف 10 نفره خود نتوانستند از برتری دو گله دفاع کنند تا یازده استقلالی حاضر در زمین، روز بسیار بدی را سپری کنند.
رحمتی در چهارمین دربی خود نتوانست به آبی ها کمکی کند و همین موضوع باعث شد تا او نیز در این شکست تاریخی نقش آفرینی کند.

 

 

4-آغاز روند کلین شیت های متوالی رحمتی با امیر قلعه نویی

 

لیگ دوازدهم امیر قلعه نویی سرمربی استقلال شد و رحمتی همچنان دروازه بان اول فوتبال ایران بود. رحمتی در چهار دربی توانست دروازه خود را بسته نگه دارد تا با 4 کلین شیت پی در پی در دربی خود را تبدیل به یکی از بهترین دروازه بان های این دیدار تاریخی کند. کاپیتان حال حاضر استقلالی ها در 12 مسابقه موفق به ثبت 7 کلین شیت شده است.

 

 

5- واکنش تکرار نشدنی برابر عالیشاه

 

استقلال آماده برابر پرسپولیس سراسر انگیزه و سیاه پوش قرار گرفته بود. تیم برانکو مسلط بر زمین بود اما مهدی رحمتی با دو سیو عالی استقلال را در نیمه اول حفظ کرد. واکنش تماشایی او برابر ضربه عالیشاه در موقعیت تک به تک مطمئنا یکی از لحظات تکرار نشدنی دربی خواهد بود. البته رحمتی در ثانیه پایانی بازی برابر دربی هشتاد و یکم برابر مهاجمان پرسپولیس تسلیم شد اما مطمئنا این دربی یکی از روزهای فوق العاده رحمتی بود.

 

 

6-مهار پنالتی طارمی برای جلوگیری از فاجعه

 

هر چند استقلال در دربی هشتاد و دوم سنگین ترین شکست تاریخ دربی خود بعد از انقلاب را متحمل شد اما شاید اگر رحمتی دروازه بان استقلال نبود، این دربی نتیجه ای اسفناک تر داشت. دروازه بان استقلال در شرایطی که بازی با دو گل به نفع حریف در جریان بود، توانست پنالتی طارمی را مهار کند تا استقلال نیمه اول را با شکست دو گله به رختکن برود. او در نیمه دوم نیز چند مرحله ناجی دروازه استقلال شد اما تیم برانکو به اندازه ای قوی بود که استقلال با 4 گل شکست بخورد.

 

 

7- یک واکنش تماشایی برای ابقای منصوریان

 

دربی هشتاد و سوم، اولین دربی منصوریان بود. سرمربی استقلال شروع بدی داشت و بسیاری دربی را آخرین فرصت او می دانستند. جدی ترین موقعیت پرسپولیس دقایق پایانی با پرتاب یک اوت رقم خورد اما رحمتی با یک واکنش تماشایی توانست ضربه کامیابی نیا را مهار کند تا استقلال با تساوی زمین مسابقه را ترک کند و البته منصوریان در تیم ابقا شود. میرزایی گزارشگر این دیدار عکس العمل رحمتی را فوق واکنش نامگذاری کرد و بعد از این صحنه به تمجید از رحمتی پرداخت.

 

 

8-باز هم طارمی و رحمتی که برنده شد

 

پرسپولیس صدرنشین با دو اختلاف از استقلال عقب افتاده و نیمه دوم سرتا پا حمله است. بهترین فرصت باز هم نصیب طارمی می شود اما مهدی رحمتی در موقعیت تک به تک موفق شد آقای گل فوتبال ایران را نگه دارد تا استقلالی ها برتری دو گله خود را زود از دست ندهند.

 

 

9-دربی مهم تر از برادری

 

رحمتی به دلیل درگیری با صمیمی ترین دوست فوتبالی خود از زمین مسابقه اخراج شد. دروازه بان استقلال بعد از برخورد با جلال حسینی و درگیری با او با کارت زرد داور مسابقه جریمه شد و دقایقی بعد ادامه درگیری باعث اخراج رحمتی شد تا استقلالی ها دقایق پایانی را 10 نفره ادامه دهند.
رحمتی در این بازی با بازیکنی درگیر شد که نقش برادر او در فوتبال را دارد تا به این ترتیب نشان دهد دربی از برادری هم برای او مهم تر است.

 

 

10- جشن بزرگ پیش چشم هواداران

 

پایان مسابقه برای رحمتی همراه با یک جشن بزرگ بود. او سپس در مصاحبه های خود گفت که با بازیکنان تصمیم داشتند تا شکست 4 گله فصل قبل را جبران کنند و به همین دلیل از این برد بزرگ بسیار خوشحال هستند. رحمتی در پایان بازی نفر اول جشن آبی ها بود و البته بعد از این اتفاقات حسابی از سوی کمیته انضباطی نقره داغ شد.

این روزها با سقوط تیم پاس به لیگ دسته سوم همه به یاد انتقال عجیب تیم ریشه‌دار تهران به همدان می‌افتند؛ حالا دیگر اثری از قطب سوم فوتبال ایران که در سال های فعالیتش افتخارات زیادی به دست آورد و بازیکنان متعددی را پرورش داد و به رده های بالای فوتبال معرفی کرد، نیست.

حالا دیگر همه بر این عقیده هستند که آخرین قهرمان ایرانی جام باشگاه های آسیا بعد از انتقال عجیب به استان همدان روی نوار ناکامی قرار گرفت و به سوی نابودی گام برداشت. پاسی که در لیگ برتر نیز سابقه قهرمانی دارد، با امکاناتی بی سابقه در فوتبال ایران خودنمایی می کند و الگوی مناسبی برای باشگاه داری در کشور بود، اما حالا نه تنها چیزی از امکاناتش نمانده که خودش نیز در لیگ دسته سوم حضور خواهد داشت. این وسط نام های بزرگی مثل حشمت مهاجرانی، اصغر شرفی، همایون شاهرخی، جواد نکونام و ... که سالها برای این تیم زحمت کشیدند، دیگر مکتب خود را مشاهده نخواهند کرد.

در چنین شرایطی هنوز به طور واضح برای خیلی ها مشخص نیست که دستور نهایی انتقال پاس در سال 1386 به همدان توسط چه کسانی داده شد. با اینکه بسیاری بر این باور هستند که حمیدرضا حاج بابایی نماینده وقت استان همدان اصلی ترین عامل این انتقال بود که البته درست هم است.

استارت این ماجرا با حمیدرضا حاج بابایی خورد. نامه ای که او در تاریخ 16 آبان ماه 1385 خطاب به محمود احمدی نژاد، رییس جمهور وقت نوشت بعد از ماه ها جواب داد. نماینده مردم همدان در مجلس آن سال ها پشتوانه ضعیف استان همدان را در بخش منابع انسانی مطرح کرد و خواهان انتقال پاس به همدان شد.

حدود دوماه بعد در تاریخ 27 دیماه 1385 غلامحسین الهام سخنگوی دولت نهم از طرف احمدی نژاد جواب نامه حاج بابایی را داد و با نوشتن نامه ای به محمد علی آبادی رییس وقت سازمان تربیت بدنی دستور رییس جمهور برای بررسی شرایط انتقال پاس را ارائه کرد. همان اتفاق جلسات متعددی را در پی داشت و علی آبادی بنا به تلاش های حاج بابایی و دستور احمدی نژاد عزم خود برای انتقال پاس را جزم کرد.

در نهایت هم طبق توافق نامه ای که در تاریخ 16 خرداد 1386 به امضا رسید، این انتقال رسمیت یافت و مسیر نابودی این تیم ریشه دار کلید خورد.

حالا با گذشت 10 سال از آن روزها انتشار توافق نامه رسمی برای انتقال پاس به همدان خیلی از مسائل را روشن می کند. نامه ای سرتیپ علیرضا جزینی، رییس هیات مدیره وقت باشگاه پاس تهران، کیومرث هاشمی رییس وقت مرکز توسعه ورزش های قهرمانی و کاظم اولیایی به عنوان نماینده باشگاه شهدای الوند آن را به امضا رساندند.

در توافق نامه مذکور نکات کلیدی وجود دارد که می شود به آنها استناد کرد. در آن سال ها واژه «هبه» بسیار بر سر زبان ها افتاد و عامل این موضوع هم می توان گفت عادل فردوسی پور بود. او در برنامه نود بارها از لفظ هبه کردن استفاده کرد و جالب اینکه حاج بابایی و سایر مسئولان اصرار داشتند «هبه» ای در کار نبوده و نباید از این واژه برای انتقال پاس استفاده کرد.

جالب اینجا است که در توافق نامه مذکور واژه «هبه» مورد استفاده قرار گرفته است. در بند اول این توافقنامه آمده است: «امتیاز تیم فوتبال بزرگسالان در لیگ برتر به موسسه شهدای الوند به صورت هبه واگذار می گردد.»

یکی دیگر از بندهای جالب این تفاهم نامه استفاده از بازیکنان سرباز توسط پاس همدان بود. در بند 5 آمده است: «نحوه بکار گیری بازیکنان سرباز از طریق موسسه پاس اقدام می گردد.» به عبارت بهتر قرار بوده که پاس در همدان نیز از امتیاز جذب بازیکنان سرباز استفاده کند اما این اتفاق هرگز رخ نداد و هیچ بازیکن سرباز جدیدی به عضویت تیم سبزپوش همدان در نیامد.

هرچه بود پاس تهران با وجود مخالفت بسیاری از اهالی فوتبال به همدان رفت و حالا با گذشت 10 سال دیگر این تیم در سطوح برتر فوتبال جایی نخواهد داشت. از این رو بسیاری ابراز علاقه کردند که پاس را به روزهای خوبش برگردانند اما دیگر بعید است چنین اتفاقی رخ بدهد.

 

 

 

 مسابقه سپیدرود – سایپا را اگر یکی از ویژه ترین بازی های فصل لقب بدهیم خیلی غلو نکرده ایم. دیداری که هم جذاب بود و هم یک مهمانی آشتی کنان درجه یک و غیر تصنعی و زوری در پیشانی اش داشت.

 

ازدحام برای تماشای فینال دوی 100!

بازی های سپیدرود پس از بازگشتش به سطح نخست فوتبال ایران همیشه مملو بوده از جمعیت پرشمار هوادار بر روی سکو و حضور پرتعداد عکاس و خبرنگار و افراد مسئول و غیر مسئول در پیرامون محل برگزاری مسابقه. اما این مسابقه حال و هوایی متفاوت داشت که حتا شبیه به حضور یکی از دو تیم پرسپولیس و استقلال در رشت نداشت.

خیل عکاسان و خبرنگارانی که خود را به ورزشگاه رسانده بودند نه برای خود مسابقه که بی تاب پیش بازی جذابی بودند که تمام تب و تابش در کمتر از یک دقیقه به پایان رسید. انتظاری شبیه به تماشای فینال دوی 100 در المپیک که هنوز مز مزه اش نکرده تمام می شود!

 

 

 

مارک بازها!

این قاب به ظاهر ساده چکیده دو نسل طلایی یک کشور است که در بازه ای از زمان با یکدیگر هم پوشانی داشتند. نابغه هایی که هم در عالم فوتبال و هم پس از آن موفق بودند و توانستند در نوک قله ی شهرت و محبوبیت باقی بمانند. از آن جنس آدم معروف هایی که حضور چند دقیقه ای شان می تواند یک مراسم کاملا رسمی و جدی را به هم بریزد و تحت الشعاع قرارش بدهد.

پس خیلی دور از ذهن نیست که سر و وضع ظاهری این فوق ستاره ها تومنی چند صد میلیون با بقیه فرق داشته باشد و کادری بتوان در فوتبال پیدا نمود که همزمان کفش و کمربند گوچی و لویی ویتون و هرمس،  کاپشن بربری و فندی، شلوار ورساچه را در خود جای بدهد!

 

 

توحید از دست شهریار لیز خورد!

 

توحید غلامی سال پیش در نفت شاگرد علی دایی بود. از آن دست شاگردانی که شهریار نگاهی ویژه روی او داشت و این اتفاق از نیمه نهایی جام حذفی در اصفهان که توحید موفق شد با گلزنی اش نفت علی دایی را در برابر سپاهان پیروز کند و به فینال برساند، فزونی هم گرفت. بازیکن سخت کوش و پرتوانی که لحظه خروج از زمین به مانند تازه نفس ها پرانرژی است.

در هیاهوی بی مالکیتی نفت و کوچ دایی به سایپا، نظرمحمدی در گرماگرم نقل و انتقالات زرنگی کرد و توانست توحید را که پیشتر هم شاگردش بود، با تکیه بر بندی از قراردادش به رشت بیاورد تا موجب افسوس دایی شود، زمانی که در مسابقه دوستانه پیش فصل سپیدرود با سایپا در رشت از حضور توحید در رشت و جداشدنش از نفت مطلع می شود، با زبان شوخی و جدی از نظرمحمدی می خواهد که اجازه حضور بازیکن سابقش در سایپا را بدهد.

سوپر گل توحید به سایپا حالا افسوس ابتدای فصل شهریار را بیشتر هم کرده و احتمالا از حالا به انتظار پایان فصل نشسته است.

 

 

صف عرض و طویل با شاخه گل هایی سفارشی!

کمتر پیش می آید که در ابتدای بازی چنین صف عریض و طویل برای خوش آمد گویی به مربی حریف شکل بگیرد. صفی که در بین آن ها همبازی و شاگرد در هم برای خیر مقدم حاضر شده بودند. از حسین کعبی و علی کریمی تا محمد غلامی، حسین ابراهیمی، علی رضا نورمحمدی، توحید و ایمان صادقی.

که البته دایی هر چه خورد در این دیدار از همین رفقا و شاگردانش خورد. ابراهیمی پاس داد و توحید گل زد و نورمحمدی و کعبی و صادقی دیوار پولادین ساختند تا دایی دست خالی به خانه بازگردد. 

 

 

یک صحنه تکراری و تاسف بار

انگار دیدن این حلقه ماتم زده ابتدای بازی کم کم دارد جزیی جدا ناپذیر از مراسم آغازین بازی های لیگ ما می شود. در همین شش ماهه بارهای شاهد شکل گرفتن این قاب سیاه بوده ایم. از زلزله کرمانشاه و کرمان تا آتش گرفتن کشتی سانچی و سقوط هواپیما.
ایام سوگواری و عزا شده جزیی از فوتبالی که قرار است برای این ملت تصویر ساز شادمانی و نشاط باشد.

 

 

نجات سرباز رایان!

این تصویر تمام آن چیزی است که در مسابقه سپیدرود – سایپا روی داد و موجب پیروزی پسران شهرباران شد. یک تیم و یک شهر از جان مایه گذاشتند تا پسر دوست داشتنی فوتبال ایران سربلند شود. به این سرهای بخیه خورده، لب های خندان و انعکاس نور در چشم های امیدوار همه و همه حکایت از یک اراده پولادین دارد که دایی نیز در کنفرانسش به درستی به آن اشاره کرد و گفت: تفاوت ما با سپیدرود در این بود که بازیکنان ما در برابر سپیدرود حریف انگیزه مثال زدنی شان نشدند.

یک تیم و یک شهر حالا متحد شده تا هم سرباز رایان را به آغوش فوتبال بازگرداند و هم نتیجه جنگ را به سود خود خاتمه دهد، جنگی که برای سپیدرودی ها همان بقا و ماندگاری در لیگ برتر پس از یک غیبت 25 ساله است.

 

 

... و در نهایت یک هپی اند!

 

ابتدایش با روبوسی بود و انتهایش نیز با هم آغوشی. نه در طول مسابقه و نه در کنفرانس پس از بازی هیچ چیز نتوانست این جشن آشتی کنان را خراب کند تا حداقل امیدوار باشیم که زخم این کدورت قدیمی به مرحله التیام رسیده است.

کریمی پس از پایان بازی به سراغ دایی رفت تا پیش از برپایی جشن به شهریار خسته نباشید بگوید و پالس هایی که دایی برای ادامه رفاقت در کنفرانس فرستاد غیر منتظره بود. کدام مان به خاطر داریم که دایی در یک مسابقه ببازد و آن باخت را گردن داوری و بدشانسی و زمین و زمان نندازد. باور می کنید که دایی در کنفرانس گفت که موقعیت های سپیدرود در نیمه دوم از ما بیشتر و ممکن بود گل های بیشتری هم دریافت کنیم!؟