پرسپولیس تهران در دیداری فشرده و نزدیک موفق شد با تک گل علی علیپور از روی نقطه پنالتی به پیروزی برسد. هواداران این تیم یک پیروزی دیگر در داربی را جشن گرفتند و امیدوارانه به روزهای در پیش نگاه می‌کنند. 1+15 چهره این داربی را با هم مرور کنیم.
به گزارش ایسنا، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «نیم بر هیچ ببریم»! این جمله کنایه‌آمیز را برانکو ایوانکوویچ روز قبل از داربی گفته بود. اشاره‌ای به این که او دنبال سه امتیاز بازی است. آن هم نه در یک دیدار معمولی که در رویارویی با استقلال؛ حریف دیرینه‌ای که مردم بازی‌های آنها را بهتر از درس‌های دوران تحصیل به حافظه می‌سپارند.
پرسپولیس تهران در دیداری فشرده و نزدیک موفق شد با تک گل علی علیپور از روی نقطه پنالتی به پیروزی برسد. هواداران این تیم یک پیروزی دیگر در داربی را جشن گرفتند و امیدوارانه به روزهای در پیش نگاه می‌کنند.
15+1 چهره این داربی را با هم مرور کنیم:
1- وینفرد شفر:
سرمربی آلمانی آبیها چهره محبوب فیلمبردار تلویزیونی بود. تصویر او با سوت‌های چهارانگشتی، اعتراض مداوم به داور و ایستادن کنار خط بیش از هر کس دیگری در قاب تلویزیون نشست. شفر می‌تواند این شکست را گردن خریدهای منصوریان بیندازد اما برای ماندن روی نیمکت استقلال باید کارهایی بیش از بوسیدن شال آبی و دست تکان دادن برای هواداران انجام دهد.
2- سیدجلال حسینی:
صخره! این لقب شایسته اوست؛ مدافعی که از درگیری نمی‌ترسید. او به بازیکنان کناری‌اش شور جنگیدن داد و خط دفاعی پرسپولیس را 70 دقیقه برای محافظت از تک گل تیم نظم بخشید. کاش کمتر در کار داورها دخالت کند.
3- وریا غفوری:
اشک‌های پسر کُرد استقلال پلان آخر از یک هفته تلخ برای او بود. معلق شدن به واسطه انتشار یک عکس قلیانی، جنگیدن در 90 دقیقه و شکست... او به همراه خسرو حیدری فشار بسیار زیادی روی محمد انصاری وارد کردند اما بی‌حاصل بود. اشک‌های او در خاطره‌ها می‌ماند.
4- محسن ربیع‌خواه:
هیچ بازیکنی در پرسپولیس مثل او تحت فشار نیست. بیشتر شبیه چسبی است که به یک جام بلورین چسبانده‌اند تا ترک‌هایش مشخص نشود. به همان اندازه مورد نیاز، به همان اندازه توی چشم! به او لقب پسر برانکو داده‌اند. برانکو وقتی سرمربی تیم ملی بود هم یک محسن ربیع‌خواه در ترکیب داشت. با همین فیزیک و سبک بازی. بدن عضلانی، بازی خراب‌کن، درگیر، کُند و کم‌تکنیک و البته مورد انتقاد هواداران. اسمش سیدمحمد علوی بود. ربیع‌خواه متوسط بود. یک بازیکن کارگر، چند قطع توپ، چند پاس غلط و یک کارت زرد که البته خطایش را کمال کامیابی‌نیا انجام داد!
5- سیدمهدی رحمتی:
روی نیمکت هم بنشیند باز به چشم می‌آید. انگار آن شال و کلاه و ماسک سیاه را برای این روی دهانش می‌گذارد که نشان بدهد حرف دارد اما نمی‌زند! این ماسک تا چند وقت می‌تواند جلوی واژه‌های آتشین او را بگیرد؟
6- علی علیپور:
یکی دو فصل پیش به خاطر میمک خاص صورتش دستمایه شوخی استقلالی‌ها بود. این که خنده، ناراحتی و عصبانیت او با چشم‌های درشت کرده و دهان نیمه‌باز یک شکل است اما حالا نامش در میان گربه‌سیاه‌های تاریخ داربی ثبت شده است. دو پیروزی 1-0 پرسپولیس مقابل استقلال را او رقم زده. در نیمه دوم خسته شد، قدم می‌زد و بازی خوب گادوین منشا را تماشا کرد. شاید داشت به آن فرار خوب و پنالتی آرام و دقیقش فکر می‌کرد و لذت می‌برد. از علی علیپور بیشتر خواهیم شنید اگر... امان از این اگرهای ستاره‌های فوتبال!
7- فرشید اسماعیلی:
فشار خُردکننده‌ای روی شانه‌هایش بود. استقلالی‌ها از او انتظار معجزه داشتند؛ معجزه‌ای که رخ نداد. او شبیه سایه‌ای از یک بوکسور بود که مُشت‌هایش در هوا پرتاب می‌شود اما به حریف دردی وارد نمی‌کرد.
8- بشار رسن:
در 14 سالگی به تیم نیروی هوایی عراق پیوست. جوان‌ترین بازیکنی که در تاریخ 86 ساله باشگاه به عضویت آن درآمده است. از نظر فیزیکی قوی نیست؛ آن قدر که انگار پیراهن به تنش گشادی می‌کند اما مقابل استقلال شبیه یک ماهی بود که نمی‌شد او را توی دست گرفت. لیز می‌خورد و پیش می‌رفت. بشار رسن توانست دل هواداران پرسپولیس را برباید و با تکنیک خوبش دفاع استقلال را عقب نگه داشت.
9- داریوش شجاعیان:
او عصاره‌ای از تکنیک فردی، غلت زدن روی زمین و فریاد کشیدن سر داور بود! اگر به دروازه پرسپولیس نزدیک‌تر بود شاید می‌توانست خطای پنالتی بگیرد اما انگار کسی عمداً او را به خط کنار زمین تبعید کرده بود؛ جایی که برای دروازه پرسپولیس خطرآفرین نشود!
10- بیژن حیدری:
اگر آلمانی‌ها به مارکوس مرک می‌نازیدند که هم دندانپزشک بود و هم یک داور ممتاز، حالا ما هم می‌توانیم بگوییم بهترین داور ایران یک ارتوپد است! می‌دانم که برخی از هواداران دو تیم از داوری او گله‌مند هستند اما قضاوت یک بازی ملتهب کار آسانی نیست. تا ابد می‌شود در مورد اشتباهات داوری حرف زد و به نتیجه نرسید اما آقای دکتر قابل قبول سوت زد.
11- علیرضا بیرانوند:
وقتی در تیم ملی و پرسپولیس به جای شیرجه زدن به چند توپ خیره شد و با چشم مسیر آنها را تا برخورد به تیرک دروازه دنبال کرد، در شبکه‌های مجازی علیه‌اش نوشتند که «واکنش نشان بده، تو دروازه‌بانی، مرتاض نیستی!» او در داربی واکنش نشان داد! خروج‌ها و جاگیری‌هایش موثر بود و در شروع مجددها بازیکنان را به استارت زدن وادار کرد. یک کلین‌شیت دیگر شاید آغازی دوباره برای دروازه‌بانی باشد که کی‌روش هم به او اعتماد دارد.
12- روزبه چشمی:
بعد از بازی از هواداران عذرخواهی کرد و گفت او مقصر گل خورده تیمش بوده است اما در خط دفاعی بعد از یک فصل دوری برای استقلال خوب جنگید. چند قطع توپ کلیدی داشت و البته وقت و انرژی زیادی را صرف جدال با داور کرد. او برای این که رهبر خط دفاع باشد هنوز به تجربه‌های بیشتری نیاز دارد.
13- مهدی طارمی:
«الان چه حالی داره مهدی طارمی؟ البته شاید بگه حتماً خیریتی توش بوده!» اشاره طعنه‌آمیز عادل فردوسی پور به غیبت مهاجم کلیدی قرمزها نشان داد او حتی وقتی در زمین حضور ندارد هم مورد توجه است. در دقایقی هواداران هم تشویقش کردند. اگر آن چه در موردش می گویند، حقیقت داشته باشد، مستحق تشویق شدن است یا نکوهش؟
14- جابر انصاری:
در این چند سال انگار هیچکس او را جدی نمی‌گیرد. در 30 دقیقه‌ای که به زمین آمد بیش از همه عناصر تهاجمی استقلال خطرآفرین شد و مدافعان پرسپولیس را به عقب‌نشینی وادار کرد. اگر در زدن ضربه نهایی کمی دقت می‌کرد، شاید او را تعویض طلایی شفر می‌نامیدند.
یک پرسش مرتبط: استقلال برای نگه داشتن کاوه رضایی واقعاً تلاش کرد؟
15- تماشاگران:
ضمن تحسین هواداران استقلال که حتی بعد از شکست هم تیمشان را تشویق کردند و پرسپولیسی‌ها که سنگ تمام گذاشتند، باید آن دسته چند ده نفری که با بی‌رحمی و لاقیدی سنگ و موشک به سمت بازیکنان و عکاسان پرتاب می‌کنند را تحت تعقیب قرار داد و آن چند ده هزار نفری که با واژه‌های کثیف کاری می‌کنند که تلویزیون صدای ورزشگاه را قطع کند، سرزنش کرد... به نظر می‌رسد یکی از دلایلی که بانوان را به ورزشگاه راه نمی‌دهند همین باشد؛ این که پرتاب دست و هدفگیری‌شان این قدر خوب نیست و البته این همه با صدای بلند فحاشی نمی‌کنند!
15+1. آقای شیرازی:
بلافاصله بعد از پایان بازی عادل فردوسیپور با مکافات خودش را به وسط زمین رساند تا با سرمربی‌های هر دو تیم حرف بزند. تماشاگران تلویزیونی مشتاق و منتظر بودند اما «آقای شیرازی» اسپانسر دو باشگاه اجازه نداده بود! درباره آقای شیرازی یکی از سابقه تدریس او می‌گوید و دیگری از انتسابات او. خیلی‌ها می‌خواهند درباره آقای شیرازی بیشتر بدانند و این که هر دو گزاره درست است یا یکی یا هیچ یک.»
